Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Οι Ροδόσταυροι και η κρίση

Έλαχε στις γενιές μας να ζήσουμε σε εποχή εξαιρετικών κοινωνικών και κοσμικών εντάσεων. Έχουμε βρεθεί μπροστά στο κατώφλι μεγάλων αλλαγών – στο σημείο του κύκλου που για την ανθρωπότητα και την εξέλιξη, μία εποχή τελειώνει και αρχίζει μια άλλη. Ακούμε καθαρά τον επιθανάτιο ρόγχο. Την κατάπτωση των βεβαιοτήτων, την αμφισβήτηση των αξιών, την διάλυση των συστημάτων που οδηγούν στην πάσης φύσεως πείνα και στην πάσης φύσεως εξαθλίωση. Παράλληλα όμως νιώθουμε και την δίψα για μια καινούργια ζωή, για έναν καινούργιο κόσμο, όπως δειλά πλην εμφανώς έχει αρχίσει να εκφράζεται.

Ο πλανήτης μας, ζωντανή οντότητα, πατέρας και μητέρα όλων μας – όλων των πλασμάτων που τον κατοικούν και τον συνθέτουν, δίνει επίσης τον ρυθμό των μεταβολών: Τα νερά του, τα ηφαίστειά του, η ατμόσφαιρά του, ο δονούμενος πυρήνας του, ο σφυγμός του έχουν προ πολλού διεγερθεί προσπαθώντας μέσα από επιτόκιους σπασμούς, να εκβάλλουν το κυοφορούμενο.

Παντού πυρετός. Κοινό σύμπτωμα και στην αρρώστια αλλά και στην δημιουργία! Κάποιοι θα μιλήσουν για τέλος – κάποιοι για αρχή. Εμείς όμως οι Ροδόσταυροι ξέρουμε η οφείλουμε να ξέρουμε! Γιατί σπουδάζουμε στα εργαστήριά μας να διαβάζουμε τον κόσμο σαν ανοιχτό βιβλίο! Πρόκειται λοιπόν για τις φάσεις της αιώνιας κίνησης των σφαιρών, την σπειροειδή εξέλιξη της Δημιουργίας, την νομοτέλεια της αέναης κυκλικής πορείας όπως αυτή συμβολίζεται με τον ουροβόρο Όφι. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο!..

Όταν μυηθήκαμε Ροδόσταυροι, διδαχθήκαμε ότι αναζητούμε τον απολεσθέντα Λόγο, μέσα σε ένα κόσμο συγχυσμένο, φυγόκεντρο και αλληλοσπαρασσόμενο. Μαζί με τα ψυχικά και νοητικά εφόδια (Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα, Ορθολογισμός) μας παραδόθηκε και μία ράβδος για να μας θυμίζει το χρέος της αιώνιας οδοιπορίας μας. Οδοιπορίας πρωτίστως σε αυτόν τον επίγειο Κόσμο, για να τον βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε. Αλλοίμονο εάν περιορισθούμε στις κλειστές συνάξεις μας και φιλοσοφούμε αποκομμένοι από τον κόσμο. Αλλοίμονο εάν οι συζητήσεις μας δεν γίνονται ταυτοχρόνως καύσιμο και σχέδιο για την προς Εμμαούς Πορεία μας. Η πόλη Εμμαούς πεθαίνει και μας χρειάζεται. Τι θα κάνουμε;

Ο απολεσθείς Λόγος που αναζητάμε, η σωτηρία της ψυχής μας, δεν είναι το λουκουμάκι που θα επιβραβεύσει τον επιτυχή ασκητισμό μας. Ο ορθός απολογισμός του έργου μας δεν αναφέρεται στο σαρκίο μας αλλά στον πλησίον μας. Οι φαρισαίοι ενώ ήταν τυπικά άψογοι στην εκτέλεση των ιερατικών υποχρεώσεών τους, έχασαν τελικά τον παράδεισο γιατί ενώ φρόντιζαν επιμελώς τους τύπους, ουσιαστικά φρόντιζαν μόνο τον εαυτό τους και αδιαφορούσαν για τους άλλους. Το ερώτημα της Κρίσεως για τον καθένα μας είναι «τι έκανες για τον κόσμο» κι όχι «τι έκανες για τον εαυτό σου»!

Στα πεδία της προσφοράς, της αλληλεγγύης και της αυτοθυσίας κρύβεται ο απολεσθείς λόγος και η αλήθεια. Στα πεδία του ατομισμού ευδοκιμούν μόνο δηλητηριώδεις αυταπάτες και άνθρακες.

Ο Ιησούς, ο αρχέτυπος Ροδόσταυρος, δίδαξε την πεμπτουσία της Σοφίας, την σημασία της ψυχής, τον εσωτερικό δρόμο προς την Τελείωση κάθε Υιού του Ανθρώπου. Δεν περιορίσθηκε όμως μόνο σ’ αυτό. Όταν χρειάσθηκε πήρε το φραγγέλιο και κατεδίωξε τους εμπόρους από τον Ναό. Καυτηρίασε με δραματικό λόγο την υποκρισία των Φαρισαίων, δημοσίως. Και βέβαια τάϊσε χιλιάδες λαού, όταν επίσης χρειάσθηκε.

Δεν κλείσθηκε σε γυάλινο πύργο για να κάνει αποκλειστικά ασκήσεις διαλογισμού για ολίγους. Το παράδειγμά Του, μας δείχνει εναργώς τον δρόμο σήμερα.

Οι σύγχρονοι Ροδόσταυροι εμφανίσθηκαν τον 16ο -17ο αιώνα, επίσης ως «τέκνα της ανάγκης και της οργής». Οι κοινωνίες της εποχής τους υπέφεραν από την καταπίεση την ανέχεια και την αμάθεια. Η σκέψη και η έρευνα στραγγαλιζόταν από την δεσποτεία της εκκλησίας. Ως εμπνευσμένοι και φωτισμένοι άνθρωποι επενέβησαν για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, να υπερασπισθούν τις αιώνιες ανθρωπιστικές αξίες, να συνδράμουν το θείο σχέδιο της εξέλιξης και της διαρκούς Δημιουργίας. Όχι φιλοσοφώντας αυτοϊκανοποιούμενοι στις κρύπτες τους αλλά αγωνιζόμενοι στις αρένες του Κόσμου.

Βέβαια εμείς ως διανοούμενοι, τους θαυμάζουμε από τα κείμενα που μας έχουν κληροδοτήσει, από τον Διαφωτισμό που προκάλεσαν, από την αλλαγή που επέφεραν στην συνείδηση των ταγών της Ανθρωπότητας. Αλλά τίποτε από αυτά δεν θα είχε αξία εάν δεν είχε γονιμοποιήσει τον Κόσμο. Ούτε καν θα τους θυμόμασταν, όπως κανείς δεν θυμάται τους χιλιάδες καλόγερους που κλείνονται και τελευτούν στα μοναστήρια, διαρκώς προσευχόμενοι για μία ασαφή σωτηρία που έχει ισχυρή δόση ατομισμού.

Εμείς είμαστε ο πομπός, η κοινωνία ο δέκτης, ο ΜΑΤΣ ο κριτής όλων μας! 

Νυν και Αεί!

Τι να κάνουμε; Ειδικά σήμερα που όλα γύρο κατεδαφίζονται και ο Κόσμος υποφέρει! Πιο εύκολο είναι να πώ αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε! Να μην ομφαλοσκοπούμε. Να μην φλυαρούμε. Να μην ξοδευόμαστε σε ιδιώτευση και αμπελοφιλοσοφίες. Να μην ομνύουμε δεξιά κι αριστερά, σε έναν τεκτονισμό Ι.Χ. ιλουστρασιόν και κίβδηλο. Πολυλογά και άπραγο. Γραφικό. Των σαλονιών και των καναπέδων. Των αμφιθεάτρων και των διαδικτύων. Έργο σοβαρό και απτό χρειαζόμαστε κάτω στα πεζοδρόμια. Όχι σαν ακτιβιστές αλλά σαν Μύστες. Προ πάντων όμως σιωπή. Το ρηχό ποτάμι θορυβεί και αφρίζει, Το βαθύ και το ογκώδες ρέει σιωπηλό, σταθερά προς την μεγάλη Θάλασσα.

Είναι ώρα μάχης. Χρειαζόμαστε στρατιώτες που θα πράττουν και δεν θα φλυαρούν. Ιππότες που θα έχουν ραμμένες στην καζαμπούλα της ψυχής τους τις κατάφωτες ιδέες μας. Που θα κρατούν στα χέρια την καρδιά τους αναμμένο πυρσό για να φωτίσουν τους γκρίζους δρόμους των ανθρώπων. Ζωντανά παραδείγματα στους άθλιους καιρούς μας.

Να αγαπάμε έμπρακτα και όχι φιλολογικά. Να προστρέχουμε σιωπηλά αλλά ουσιαστικά. Αρχίζοντας πρώτα από εδώ μέσα. Από τους χειμαζόμενους αδελφούς μας που η αξιοπρέπεια τους εμποδίζει να φανερώσουν την αδυναμία τους. Αλλά έχουν ανάγκη. Και δεν εννοώ μυστικούς εράνους γιατί μοιάζουν με ελεημοσύνες που λύνουν στιγμιαία το πρόβλημα. Να βρούμε τους τρόπους. Μετά να συνεχίσουμε έξω στην κοινωνία. Με οβολό τον ίδιο μας τον εαυτό. Να προσφέρουμε επί πλέον το φώς της γνώσης μας όπου χρειάζεται. Να θέσουμε το σπαθί και το δόρυ μας στην διάθεση των πληγωμένων κυρίως για να μη σβήσει ο ανθρωπισμός, η πίστη η αγάπη και η ελπίδα. Για να ανακουφίσουμε τον κόσμο και να του υποδείξουμε τις διεξόδους. Χωρίς να περιμένουμε ανταμοιβή! Παρά μόνο την ικανοποίηση αυτού που έκανε το χρέος του. Θα έχουμε εκπληρώσει έτσι την αποστολή μας.

Αδέλφια δεν είμαστε κόμμα. Αλλά δεν είμαστε και φιμωμένοι. Δεν προτείνουμε πολιτικές θεωρίες. Σαν άτομα μπορούμε βέβαια να το κάνουμε στα πλαίσια της αναζήτησης της προσωπικής μας αλήθειας. Άλλωστε μέσα από τις γραμμές μας και από ανθρώπους μας έχουν προέλθει οι συγκρουόμενες σήμερα πολιτικοοικονομικές κοσμοθεωρίες. Ακόμη και οι φιλοσοφικές. Ο ρόλος ο δικός μας συλλογικά ως πνευματικού θεσμού είναι να υπερασπισθούμε το πλαίσιο των αξιών όπου θα δρά η οιαδήποτε θεωρία. Επωφελώς πάντοτε. Δηλαδή να υπερασπισθούμε ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Την μόνη έγνοια μας.

Εμείς για να το πώ αλλιώς πρέπει να κρατάμε όρθιο το «σπίτι» τον «Ναό» για να μπορούν να κατοικούν και να εκκλησιάζονται οι άνθρωποι. Το βαπόρι νάναι καλά, το πλήρωμα αλλάζει.

Δεν μας ενδιαφέρει το φύλλο και το χρώμα των ανθρώπων. Ούτε όποια άλλη διαφορετικότητα. Όλοι να είναι ελεύθεροι και να έχουν ίσες ευκαιρίες σαν παιδιά του ίδιου Πατέρα. Ελευθέρως να πιστεύουν σε όποιο Θεό θέλουν, ανεξάρτητα πως τον ονομάζουν. Να σεβόμαστε την φύση όπως το σώμα μας. Να μην πεινάει κανείς. Να μην υποφέρει κανείς και να μην πεθαίνει μόνος του. Να αναγνωρίζονται οι άξιοι και να τους παραχωρείται το προβάδισμα. Να συμπεριφερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται.

Όλα αυτά είναι το «σπίτι» το «πλαίσιο» ο «ναός». Ως εκ τούτου δικαιολογούνται πολλές δημόσιες παρεμβάσεις εκ μέρους μας. Κάποτε γράψαμε στις σημαίες μας μία ακατάλυτη επιταγή: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΙΣΟΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ! Τις ανεμίσαμε νικηφόρες στα οδοφράγματα και στα πεδία των κοινωνικών συγκρούσεων. Και άλλαξαν κατά ένα μέρος τον Κόσμο.

Σήμερα τι μπορούμε να πούμε στον Κόσμο; Βαθύ και βαρύ και διαχρονικό; Μήπως ΨΩΜΙ – ΓΝΩΣΗ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ - ΟΝΕΙΡΟ;

Γιατί προσωπικά πιστεύω ότι το οξυμμένο πρόβλημα της εποχής μας είναι η διόγκωση της φτώχειας της ανασφάλειας και της ανισότητας, η πνευματική ασιτία, η απώλεια του μέτρου και της κοινωνικής ισορροπίας, η έλλειψη οράματος και ουτοπίας δηλαδή Πίστης.

Ήλθε νομίζω η ώρα να βγούμε στην Ωραία Πύλη του Ναού, ενδεδυμένοι το σχήμα μας, και απευθυνόμενοι στον Λαό, να αποδώσουμε αποφασιστικά «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». 

Αλλιώς θα είμαστε λιποτάκτες των ιδεών και των όρκων μας.

«Εφ’ όσον τάϊσες ένα πεινασμένο, εφ΄όσον έντυσες ένα γυμνό, εφ΄όσον παρηγόρησες έναν απογοητευμένο, εφ΄όσον περιέθαλψες έναν ανήμπορο, εφ΄ όσον βοήθησες ένα από τα αδέλφια μου, εμένα βοήθησες!» σημαίνει από το βάθος του χρόνου το ευαγγέλιο του Ιησού έως τις ημέρες μας! Σημαίνει το πρώτο – πρώτο καθήκον μας! Να υπηρετούμε πάντοτε τον άνθρωπο, δηλαδή τον ίδιο τον Θεό! Την μόνη Αλήθεια!

ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ!

Σ.Α.Κ.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

επόμενη συνεδρία

H επόμενη συνεδρία του Υπερτάτου Περιστυλίου θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011 και ώρα 8.30

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Η συμβολική του Σταυρού στη Ρ+ παράδοση


Αντί εισαγωγής
Ο σταυρός είναι η ένωση μιας κάθετης και μιας οριζόντιας γραμμής ή η ένωση του ενεργού ( | ) με το παθητικό ή δεκτικό ( - ). Όταν αυτές οι δυο δυνάμεις συνδυάζονται δημιουργείται μια τρίτη δύναμη, ιδέα ή οντότητα. Ενώ ο κατ' αρχήν συμβολισμός είναι σαφής, ο σταυρός πρέπει να ερευνηθεί πληρέστερα με την ψυχολογική και πνευματική έννοιά του. Ο αιγυπτιακός Ankh ή Crux Ansatta (που στο επάνω μέρος του σχηματίζει θηλιά) λέγεται ότι αποτελεί παράδειγμα του αρχικού σεξουαλικού (δηλ. δημιουργικού) συμβολισμού ως σύμβολο του ανδρογύνου (rebus)· ωστόσο, στις περισσότερες από τις μεταγενέστερες χρήσεις του αποτελεί, στην πλήρη του σημασία, ένα σύμβολο ζωτικής δύναμης και θείας ισχύος.

Ο Jung θεωρεί ότι ο σταυρός έχει τις ρίζες του στην ανακάλυψη της φωτιάς από την ανθρωπότητα και, συνεπώς, είναι ένα σύμβολο φωτιάς η οποία προέρχεται από το τρίψιμο δυο ξύλινων ραβδιών για το άναμμά της προσφέροντας ζεστασιά, προστασία αλλά και το μέσον για να κατασκευαστούν εργαλεία. Είναι αξιοσημείωτο ότι λέξεις που σημαίνουν cross, όπως krois, krouz, kreuz, crux, cruz, croaz, παρουσιάζουν ετυμολογικές ομοιότητες με λέξεις που σημαίνουν πυρ στην αγγλική (fire). Οι ρίζες ak, ur, os, σημαίνουν όλες κοσμικό φως ή φωτιά.

Οι αρχικοί σταυροί σημειώνονταν απλά ως Τ ή Χ. Μετέπειτα παραλλαγές προσέθεσαν το βραχίονα στην κορυφή. Ο ισοσκελής σταυρός (+) χρησιμοποιήθηκε για να αντιπροσωπεύσει τις τέσσερις κύριες κατευθύνσεις ή τα στοιχεία και τα χρώματα του ανθρώπινου γένους, τους τέσσερις Ουρανούς του Ζωροάστρη, καθώς και τη μεταγενέστερη παραλλαγή του στην ιουδαϊκή Καβαλά. Όταν κυκλώνεται γίνεται οι τέσσερις εποχές, στάδια ζωής, και όλοι οι συσχετισμοί με τη ζωή, το θάνατο και την αναγέννηση. Η Μπλαβάτσκυ (Βlavatsky) γράφει ότι ο σταυρός εχρησιμοποιείτο στα μυστήρια της Αιγύπτου, της Ελλάδος, της Βαβυλώνας και της Ινδίας, τόσο ως τελετουργικό, όσο και ως κοσμικό (φαλλικό) σύμβολο. Τούτο μαρτυρεί και ο Τερτυλλιανός όταν συγκρίνει την ρωμαϊκή Αθηνά (Minerva) ως σύμβολο σοφίας με το σταυρό ως σύμβολο πνεύματος.

Ο Σταυρός και το Ρόδο
Ο ρόδινος σταυρός, κάνει την εμφάνισή του περίπου τον 1ο αιώνα μ.Χ. στους πρωτο-Χριστιανούς, αναπαριστώντας ένα ρόδο στην μέση του σταυρού ή έναν σταυρό στην μέση ενός ρόδου, συμβολίζοντας το αίμα (ρόδο) του Χριστού (σταυρός). Κατά μια έννοια (ιδιαίτερα δημοφιλής τα τελευταία χρόνια), ο ροδόσταυρος συμβολίζει την ένωση της Θείας θηλυκής Αρχής-Μαρίας Μαγδαληνής (ρόδο) με την Θεία αρσενική Αρχή - Ιησού (σταυρός). Πολύ αργότερα, γίνεται έμβλημα των Ροδόσταυρων, των Μαρτινιστών και του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής (Galden Dawn), με νέα στοιχεία συμβολισμού να συμπληρώνονται, δημιουργώντας ένα πολύπλοκο και πολυσήμαντο μυστικιστικό σύμβολο.

Ο κλασσικός ρόδινος σταυρός, ως σύνολο, συμβολίζει τον θρίαμβο του Πνεύματος έναντι της ύλης. Αναλυτικότερα, ο σταυρός ερμηνεύεται ως ο υλικός κόσμος και ο κύκλος γέννησης και ειδικότερα της αναγέννησης. Το Ρόδο στην μέση του Σταυρού συμβολίζει τη λυτρωτική δύναμη του αίματος του Χριστού και την πνευματική ανάπτυξη. Στη μέση του ρόδου εμφανίζεται άλλος ένας ολόιδιος ρόδινος σταυρός, αλλά μικρότερος, θέλοντας να συμβολίσει το καθρέφτισμα του μικρόκοσμου στον μακρόκοσμο, και αντίστροφα. Τα 22 πολύχρωμα ροδοπέταλα που περικλείουν τον μικρό ρόδινο σταυρό, παραπέμπουν στα 22 γράμματα του εβραϊκού αλφάβητου, χρωματισμένα σύμφωνα με τον χρωματικό συνδυασμό γράμματος - χρώματος που ακολουθεί η Καβαλά.

Συμβολισμός
Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η επιλογή του Σταυρού από τη Ρ+ θεώρηση και συμβολική, κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Ο Σταυρός υπήρξε κατά την εποχή της δημιουργίας του Ρ+ κινήματος –αν μη τι άλλο- σύμβολο παγκόσμιο της Αδελφότητας των φυλών και των ανθρώπων. Υπήρξε δε προσφιλές σύμβολο, ικανό να συνδέσει τις εσωτερικές παραδόσεις της Ανατολής και της Δύσης.

Τι συμβολίζει ο Σταυρός; Συμβολίζει την αιώνια ζωή, την αθανασία. Συμβολίζει επίσης τη ζωή και τον θάνατο. Σύμφωνα με το τεκτονικό τυπικό η οριζόντια γραμμή του Σταυρού συμβολίζει τη ζωή, η δε κάθετος τον θάνατο. Αποτελεί σύμβολο θυσίας, καθώς και σύμβολο της καθόδου του Πνεύματος εις την ύλη. O Σταυρός έχοντας κάθε άκρο του στραμμένο προς τα τέσσερα σημεία του κόσμου (ορίζοντα) συμβολίζει τη συμπαντική φύση. Κατά τον Boucher o ελληνικός (ισοσκελής) σταυρός αποτελεί σύμβολο του μακροκόσμου, ο δε αντίστοιχος λατινικός του μικροκόσμου.

Ο Σταυρός εικονίζει τον Άνθρωπο, με εκτεταμένας τας χείρας του προς το Σύμπαν. Ο άνθρωπος τείνει τας χείρας του με σκοπό να εναγκαλισθεί το Σύμπαν. Εκτεινόμενος νοερώς προς το Άπειρο, συνδέει το Ζενίθ με το Ναδίρ, ή την Ανατολή με τη Δύση, το Βορρά με τη Μεσημβρία. Συνδέει τα πέρατα του Κόσμου. Ενώνει και συμφιλιώνει τα πάντα εν εαυτώ. Ακριβώς, όπως ο τέκτων Ρ+ τείνει να ενωθεί διά της Αγάπης με το Σύμπαν, να ενωθεί με όλους τους συνανθρώπους του, να ενωθεί με ολόκληρη τη Φύση, αλλά και με τη Θεότητα η οποία εμπεριέχεται στη Φύση και εμπεριέχει τη Φύση.

Τι συμβολίζει το σύμπλεγμα του Ρόδου επί του Σταυρού; Το Ρόδο επί του Σταυρού συνεχίζει ανά τους αιώνες τη παράδοση της συμβολικής θυσίας του Ιησού υπέρ της ανθρωπότητας. Ο παγκόσμιος Ιησούς σταυρώνεται ανά πάσα στιγμή από του βάθους των αιώνων εις το παρόν και από το παρόν εις τους αιώνες. Η επί του Σταυρού θυσία αποτελεί την αλάνθαστο και αληθή φιλοσοφική λίθο που μετατρέπει τα αγενή μέταλλα σε ευγενή και έτσι επιτελείται το αλχημιστικό «Μέγα Έργο».

Επίσης, το Ρόδο επί του Σταυρού αποτελεί μια ποιητική και συναρπαστική έκφραση η οποία αίρει το πνεύμα στις υψηλές σφαίρες του αλτρουισμού και της καθολικής αγάπης. Η σύνθεση αυτή αποτελεί παλαιό μυσταγωγικό σύμβολο και σημαίνει την αγάπη η οποία γεννάται από την αυτοθυσία, τη θυσία του τέλειου ανθρώπου, του ανθρώπου που διακαίεται από την ανιδιοτελή αγάπη προς τον άλλο άνθρωπο.

Ας προχωρήσουμε βαθύτερα: Στις περισσότερες παραδοσιακές διδασκαλίες η πραγμάτωση του «Παγκοσμίου (ή Πρωταρχικού) Ανθρώπου» (δηλαδή του ανθρώπου που εξυψώνεται μέχρι τις ανώτερες βαθμίδες προσεγγίζοντας το Θείο) αναπαρίσταται με το σύμβολο του Σταυρού. Το σύμβολο αυτό απεικονίζει τον τρόπο με τον οποίον επιτυγχάνεται η πλήρης πραγμάτωση, δηλαδή η πραγμάτωση με τη διπλή έννοια της «εξάπλωσης» (οριζόντιο επίπεδο) και της «εξύψωσης» (κάθετο επίπεδο). Η οριζόντια διεύθυνση ως εξάπλωση συμβολίζει την επέκταση της ατομικότητας και η κατακόρυφη ως εξύψωση αναπαριστά την άνοδο στην ιεραρχία των πολλαπλών καταστάσεων (ή την άνοδο στην ιεραρχία των κόσμων και των μυητικών βαθμίδων).

Επίσης, ο Σταυρός ως σύμβολο -μπορούμε να πούμε- ότι αντιπροσωπεύει την ενεργητική αρχή (κατακόρυφη γραμμή) επί της αντίστοιχης παθητικής (οριζόντια γραμμή). Στην ανθρώπινη τάξη οι αρχές αυτές προσδιορίζονται αντίστοιχα ως αρσενική και θηλυκή. Το σχήμα του Σταυρού μπορεί να βοηθήσει κάθε γνήσιο τέκνο της εσωτερικής παράδοσης να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ συμπληρωματικότητας και εναντίωσης. Αυτό διότι οι δύο βραχίονες του σταυρού μπορούν να θεωρηθούν ως απεικονίσεις δύο αρχών που συμπληρώνονται. Aπό την άλλη, μπορούμε να πούμε ότι το κατακόρυφο λόγω της κατεύθυνσης εναντιώνεται με το οριζόντιο. Η εναντίωση όμως δεν ενέχει αρνητικό χαρακτήρα, αλλά δεικνύει τη διαφορετική διάσταση των στοιχείων της φύσεως (γήινος κόσμος - αισθητό) εν σχέση με τον κατακόρυφο άξονα του Ζενίθ – Ναδίρ που αντιπροσωπεύει τον προσανατολισμό προς κόσμους ανώτερους ή κατώτερους του γήινου. Όλες δε οι αντιθέσεις εξαλείφονται στο κέντρο του Σταυρού, στο σημείο δηλαδή που συντελείται η σύνθεση (κάθε εναντιούμενου όρου).

Αξίζει να ειπωθεί ότι στον ανατολικό (ισλαμικό) εσωτερισμό αυτό το κεντρικό σημείο αποκαλείται «Θείος σταθμός», αφού ενώνει κάθε αντίφαση και κάθε αντινομία. Στην παράδοση της Άπω Ανατολής το ίδιο σημείο καλείται «Αμετάβλητο Μέσο» ως σημείο τέλειας ισορροπίας ή «κέντρο του κοσμικού τροχού».

Ιστορικά, στη Ρ+ παράδοση η χρήση του σταυρού είναι συμφυής με την ίδια τη συμβολική αυτού. Συναντάται στο κείμενο της «Φήμης της Αδελφότητος των Ρ+» ως έμβλημα και πέμπτος νόμος του πατέρα ημών Χριστιανού Ροδοσταύρου (Christian Rosenkroytz). Σύμφωνα με τον Μηνά Λογοθέτη ο σταυρός είναι το σύμβολο του σώματός μας με τις εντός αυτού κρυμμένες δυνάμεις που πρέπει να εξελιχθούν. Ο σταυρός είναι το σύμβολο της προσωπικότητός μας που πρέπει να θυσιασθεί για την Αγάπη, την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη. Είναι ο Σταυρός του μεγίστου των μυστών, ο οποίος θυσιάστηκε για την ανθρωπότητα.

Nα πούμε και τούτο: πριν τη δημιουργία του ρόδινου σταυρού συνήθης ήταν η παράσταση του σταυρού στο κέντρο του οποίου υπήρχε ένας κύκλος σύμβολο του Ηλίου ή Ηλιακού Λόγου (που στέλνει παντού τις ακτίνες του) και της αέναης κίνηση του στο ουράνιο (και όχι μόνον) στερέωμα. Στην αλχημεία το σημείο αυτό εξηγείται ως το κεντρικό σημείο της πεμπτουσίας (quinta essentia). Να θυμηθούμε ότι και κατά το τυπικό της μυήσεως το ερυθρό χρώμα της ταινίας του βαθμού συμβολίζει το χρώμα του Ηλίου και αποτελεί τη χαρά της Αδελφότητός μας. Ο δε σταυρός, κατά το τυπικό του 18ο, αποτελεί σύνθεση μίας οριζόντιας και μίας κάθετης γραμμής. Η οριζόντια γραμμή συμβολίζει τον θάνατο, η δε κάθετος τη ζωή. Δηλαδή «διά να φθάσει κανείς στην αιωνιότητα πρέπει να διέλθει διά της δοκιμασίας του θανάτου». Ιδού η Αρχή, ιδού και το Τέλος.

Ας ακουστεί ο λόγος ενός εξ ημών:

«Ο Σταυρός, σε εμάς τους ροδόσταυρους, αντιπροσωπεύει την αρχή και το τέλος της οδοιπορίας μας. Υιοθετήθηκε σαν σύμβολο μετά τον επ΄ αυτού θάνατο του Ιησού και τον μοιραίο εξαγιασμό του. Ανεξαρτήτως της αρχαίας σημασίας του σχήματός του. Δύο γραμμές, μία οριζόντια και μία κάθετος, τεμνόμενες. Δηλαδή η Γαία και ο Ουρανός, η Ύλη και το Πνεύμα, η Ζωή και ο Θάνατος. Η σταυρική Θυσία του Αμνού, έδωσε και άλλο περιεχόμενο στον Συμβολισμό. Περισσότερο Ηθικό παρά Φιλοσοφικό.

Ο Σταυρός ως αφετηρία της οδοιπορίας μας, υποδηλώνει το ροδοσταυρικό όραμα. Ξεκινώντας πιστεύουμε στην φιλοσοφία, στην διαπλοκή του αόρατου με το ορατό, της ιδέας με την πράξη, του καλού με το κακό. Και θέλουμε να τα αποσαφηνίσουμε, να υπηρετήσουμε την μυστηριώδη τους μίξη, να τα διαδώσουμε. Αναζητούμε τον απολεσθέντα Λόγο, το μέτρο, την ισορροπία, την ατόφια Γνώση, την αληθινή και βασιλική Επιστήμη. Όχι μόνο για εμάς αλλά για τον απολωλότα Κόσμο. Οδηγός και παράδειγμά μας είναι πάντοτε ο Ιησούς. Όχι ως θρησκευτικός αναμορφωτής αλλά ως Μύστης, ως εξαίσιο τέλειο υπόδειγμα ροδοσταύρου, ως αρχέτυπο. Συνεπώς ως αφετηρία ο Σταυρός, σημαίνει την πρόθεσή μας να παλέψουμε μέχρις εσχάτων, υπηρετώντας τον ΄Ανθρωπο.

Ως Τέρμα της οδοιπορίας ο Σταυρός, σημαίνει το ικρίωμα της Τελικής Θυσίας μας. Σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Όποιος κήρυξε την Αγάπη, την Ισότητα, την Καθαρή Γνώση, όποιος υπήρξε σημαιοφόρος νέων δρόμων, νέων εποχών, προόδου, όποιος παρέμεινε πεισματικά Τίμιος και Ακέραιος σε όλο το μήκος του Βίους του, ως γνωστόν τελικά Θυσιάστηκε και λίπανε με την ζωή του το έργο του. Με τον θάνατό του το στερέωσε, το έκανε ακλόνητο.

Ο Ροδόσταυρος ξέρει ή οφείλει να ξέρει, πως αν διαδραματίσει σωστά τον ρόλο του δεν πρέπει να προσδοκά επίγειες δόξες και τιμές αλλά Θυσία με θύτες όλους εκείνους που πάντοτε «ου γα οίδασι τι ποιούσι»!  Βέβαια ένας τέτοιος ροδόσταυρος, παραλλήλως ανεβαίνει την αόρατη ουράνια κλίμακα, όπου η όποια δόξα δεν συγκρίνεται με καμία επίγεια. Η γαλήνη και η μακαριότητα της απελευθερωμένης Ψυχής και του θριαμβεύοντος Πνεύματος, δεν μπορεί να αποδοθεί με ανθρώπινα λόγια, ούτε καν από τον Jung. Αυτή είναι η Μοίρα των αληθινών Τέκνων του Φωτός.

Γι’ αυτό ο δικός μας Σταυρός στην καρδιά του έχει ένα ανθισμένο ρόδο για να υπενθυμίζει τα Μυστήρια που συντελούνται και τις γόνιμες δυνάμεις που έλκονται όταν επιλέγουμε τον δρόμο προς τον Γολγοθά, χάριν του Θείου σχεδίου της εξέλιξης. Όταν υπηρετούμε τα παιδιά του Θεού. Τον κόσμο Του. Ως βοηθοί Του. Ως Μάρτυρες κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του ».

Επίλογος
Φέροντας το σταυρό της ενσάρκωσης, όπως ο Ιησούς πριν από εμάς, μπορούμε να γνωρίσουμε το φως του εσωτερικού μας πνευματικού σταυρού της Φώτισης, της Ανάστασης και της Σωτηρίας. Όπως ο μέγας μύστης πορεύτηκε «με το σταυρό», έτσι μπορούμε και εμείς να γνωρίσουμε το εσωτερικό νόημα του «Via Crucis» (της οδού του σταυρού) στην καθημερινή ζωή μας. Αναγνωρίζοντας, αποδεχόμενοι, επικαλούμενοι και εφαρμόζοντας την Κοσμική Σοφία και τη Συμπαντική Αγάπη και ενώνοντας τις δύο μέσω της δύναμης του Αγίου -Δημιουργικού- Πνεύματος, μπορούμε να γνωρίσουμε το Ιησού Εντός μας. Όταν συμβεί αυτό, συμμετέχουμε στην αληθινή πνευματική κοινωνία ή στην Ιερή Πλειονότητα, στην οποία είμαστε όλοι ενωμένοι στο «Corpus Mystica Christi», στο Μυστικιστικό Σώμα του Ιησού.




ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ




Βιβλιογραφία
Τζ. Κούπερ, Λεξικό Συμβόλων, εκδόσεις Πύρινος Κόσμος.
M. P. Nilson, Ελληνική Λαϊκή Θρησκεία, εκδόσεις Εστία.
Τ. Φρίκ - Π. Γκάντι, Τα Μυστήρια του Ιησού, εκδόσεις Ενάλιος.
Ρ. Μπιάρ, Σύμβολα Θιβετιανού Βουδδισμού, εκδόσεις Κέδρος.
Κ. Μελισσαρόπουλος, Επτά Τεκτονικαί Ομιλίαι εις 18ο .
R. Guenon, Ο Συμβολισμός του Σταυρού, εκδόσεις Πεμπτουσία.
Α. Pike, Morals and Dogma, Υπέρτατο Περιστύλιο, εκδόσεις Τετρακτύς.
Η. Ρ. Blavatsky, The Theosophical Glossary.

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

επόμενη συνεδρία

H επόμενη συνεδρία του Υπερτάτου Περιστυλίου θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011 και ώρα 8.30